Gisteren zijn we aangekomen in Ho-Chi-Minh City, oftewel Saigon. We waren al voorbereid op een gigantisch drukke stad (maar liefst 8 miljoen inwoners!) en een drukkende hitte. Nu, wat betreft dat gigantisch druk hadden we al het een en ander achter de kiezen en eigenlijk valt het mee. De stad is veel ruimer en opener dan bijvoorbeeld Dalat, wat onze vorige verblijfplaats was. Dat was pas een drukte en een chaos, temeer daar het een lang weekend was voor de Vietnamezen, want hoewel hun echte nieuwjaar pas volgende maand is, blijken ze toch op onze nieuwjaarsdag ook een vrije dag te hebben. Bovendien vond juist dat weekend het jaarlijks bloemenfestival plaats in Dalat, waar ongeveer half Vietnam op af kwam. Verder heeft de stad eigenlijk niet veel te bieden, de natuur er rondom heen is wel prachtig. De motortocht was dan ook een succes en ja... we hadden een helm op, dat is namelijk verplicht hier, gelukkig. De eerste paar stops waren niet geweldig, een treinstation, een waterval (mooi gelegen, maar helemaal verpest door alle circustoestanden eromheen), een bloemenkwekerij (die kon ons echt niets nieuws vertellen), maar daarna werd het leuk: weg van de stad en door de bergen rijden, schitterend! We bezochten o.a. een zijderupsen-kwekerij met aan de andere kant van de weg een zijde-weverijtje. In hetzelfde dorp hebben we met Thierry, onze Vietnamese gids, een wandeling gemaakt waarbij hij nog uitleg gaf over de structuur van de plaatselijke overheid, hoe mensen er leven en werken, en hoe de overheid ' zorgt voor de mensen, ook de minderheden' . Ja, het is natuurlijk toch een communistisch land en dat is vaak te horen in de verhalen van Thierry, het klinkt allemaal wat propagandistisch. Maar hij heeft een enorme feitenkennis, dus we leren er veel van. Onderweg in de bus kan hij ook eindeloos zitten vertellen, hij is heel trots op zijn land en op de geweldige economische vooruitgang die er wordt geboekt.

Gisteren begonnen we dan aan de lange rit naar Saigon, door een prachtig landschap, waarbij we nogal vaak gestopt zijn om plaatselijke aktiviteiten te bekijken: mensen die langs de kant van de weg koffiebonen plukken, drogen en verwerken, theeplantages, fruitboomgaarden, tabaksbladeren fijn snijden en laten drogen, enz. Dat is wel het leuke van zo'n ' eigen' bus, we kunnen stoppen wanneer we willen, ook al is het alleen maar voor een foto.

Gisternamiddag kwamen we rond vijf uur in ons hotel in Saigon aan, en het verschil in temperatuur was enorm. Eigenlijk hadden we het nog nergens echt heet gehad, in het noorden was het koel, in het midden lekker warm, in Dalat weer koeler, maar hier...... heel heet en erg vochtig, dus alles op 't gemakske. Gisteravond een verkennende wandeling naar het centrum gemaakt (en weer terug!) en deze morgen met een flinke groep een ' cyclo-toer' gedaan, iedereen in zo'n bakje waarachter een mannetje zich in het zweet zit te fietsen. Ze brachten ons naar de Chinese wijk, waar we eerst een prachtige Chinese tempel bekeken en daarna een wandeling maakten langs o.a. allerlei winkeltjes met heel veel verschillende planten en kruiden. Daar zat ook een Chinese dokter, die spreekuur houdt in een kamertje achter de winkel. De patient komt dan buiten met een enorme waslijst aan ingredienten, die ter plaatse worden afgewogen en opgestapeld op en verpakt in een krant. De Chinezen blijken niet zozeer naar hun dokter te gaan als ze ziek zijn, maar juist om dat ziek zijn te voorkomen.

Na de lunch ben ik met een paar anderen nog naar het oorlogsmuseum geweest, daar word je natuurlijk niet vrolijk van, maar meer dan veel foto's viel er niet te zien, en die foto's hebben we natuurlijk allemaal al eens gezien in kranten en tijdschriften in de tijd van de oorlog. Die oorlog heeft hier uiteraard veel sporen nagelaten, en die kom je dan ook overal tegen en behoort ook tot wat men als ' cultuur' presenteert. Morgen gaan we een hele dag op stap naar de Cu Chi tunnels, een uitgestrekt verzetsbolwerk van de Vietcong. Daarna rijden we naar Tay Ninh, het centrum van een van de meest intrigerende sektes in dit land, de Cao Dai-sekte.

Last but not least: ik zag op de ' bagage-zoek-site' dat mijn grote koffer nu ook gelocaliseerd is, hoera! Gelijk naar Hanoi gebeld, ze zetten hem vanavond nog op het vliegtuig naar Saigon, dus morgenavond zal ik eindelijk weer eens een andere broek aan kunnen doen!!